Aanpassen in Jip en Janneke taal🤗

Hoogbegaafde en zeker uitzonderlijk begaafde kinderen zijn elke dag bezig met aanpassen. Ze weten heel goed dat ze anders zijn, dat voelen ze in alles. Maar als er geen gelijkgestemden zijn, dan ga je je aanpassen, om niet het buitenbeentje te zijn.

Iedereen heeft zijn eigen laddertje, die verschillen in hoogte. Als je boven aan jouw eigen laddertje bent dan ben je op je best! Dit is de plek waar je kan groeien, aan staat en je jezelf kunt zijn. Iemand die een korter laddertje heeft kan simpelweg niet op ooghoogte komen als jij op je hoge laddertje op de bovenste trede staat. Je gaat dan maar een paar trede naar beneden, wel jammer want het uitzicht is minder mooi en je vindt het daarboven veel fijner want daar kun je floreren maarja… in je eentje is het ook maar niets. Er zijn tenslotte heel veel kortere laddertje en maar heel erg weinig hele lange.

Een paar trede lager zit je gezellig bij de rest, maar het knaagt wel. Je doet leuk mee met de rest maar verlangt eigenlijk om weer naar boven te klimmen. Je komt zo de dag wel door maar de frustratie groeit enorm. Op school is ook al het werk super uitdagend voor de kinderen op de bovenste trede maar voor jou is dat maar halverwege je kunnen. Het is saai daar halverwege je laddertje, je verveeld je. Je gaat vervelend doen in de klas of klimkt in je eentje terug naar boven en voelt je eenzaam. School is stom, want je kunt er niet je ei kwijt.

Eenmaal thuis zit er zoveel frustratie en boosheid, je rent je laddertje op en maakt een hoop stampij! Alles komt er uit. Thuis kun je daarna wel weer even jezelf zijn boven op je laddertje maar het steekt dat je morgen wederom naar beneden moet.

Soms even wat trede naar beneden is prima! Maar elke dag, uren achter elkaar maakt je ziek. Als dit proces te lang door gaat ben je zo kapot dat je de energie niet eens meer hebt om naar jou hoogste trede te klimmen. Kinderen met een even hoog laddertje zijn dus echt heel belangrijk, zodat ze zich begrepen voelen en samen boven aan kunnen floreren.